Pęcherzowe oddzielanie się naskórka (EB)

Grupa genodermatoz, których wspólną cechą jest występowanie pęcherzy wskutek urazów mechanicznych. Wyróżnia się trzy główne grupy, w zależności od miejsca tworzenia się pęcherza: w obrębie naskórka (EB simplex), w obrębie błony podstawnej (EB junctionalis), poniżej błony podstawnej, w skórze właściwej (EB epidermolytica).

Grupa epidermolysis bullosa simplex

Chłopiec chory na pęcherzowe oddzielanie się naskórka

EB Webera-Cockayne’a

Dziedziczona autosomalnie dominująco. Etiopatogeneza: mutacja genu KRT14 kodującego keratynę 5 i 14 oraz defektem enzymów proteolitycznych. Obraz kliniczny: zmiany występują najczęściej na stopach, rzadziej na dłoniach, pęcherze zwykle pojawiają się u dzieci w wieku około 18 miesięcy, gdy wykazują dużą aktywność ruchową. Zmiany mogą się ujawnić w późniejszym wieku, w późnym dzieciństwie albo u młodych dorosłych. Czynniki nasilające tworzenie pęcherzy to duża wilgotność, wzmożone pocenie się. Błony śluzowe i płytki paznokciowe nie są zajęte.

EB Dowlinga-Meary (EB herpetiformis)

Od innych chorób z grupy epidermolysis bullosa simplex różni się ciężkim przebiegiem i charakterystycznym obrazem w mikroskopie elektronowym (cytoplazmatyczne „kępki” tonofilamentów). Tak jak typ Koebnera i typ Webera-Cockayne’a, typ Dowlinga-Meary EBS wiąże się z mutacjami w genach KRT5 (region 12q13.13) i KRT14 (region 17q21.2). Objawy: uogólnione tworzenie pęcherzy o opryszczkowatym (zgrupowanym) układzie (stąd inna nazwa schorzenia, epidermolysis bullosa simplex herpetiformis), surowicze i krwotoczne pęcherze tworzą się w każdej lokalizacji, przede wszystkim jednak na stopach i podeszwach, dookoła ust, na karku i szyi. Czynnikami zaostrzającymi przebieg choroby są: gorączka, pora roku (miesiące letnie), a także wiek (zmiany nasilają się z wiekiem).

EB wariant Koebnera

Etiopatogeneza: mutacje w genach keratyny 5 i 14 (KRT4, KRT15). Ponieważ mutacje w tych samych genach odpowiadają za wystąpienie cech fenotypowych EBS typu Webera-Cockayne’a i typu Dowlinga-Meary, często cechy tych trzech chorób nakładają się na siebie. Zdarza się, że w obrębie jednej rodziny diagnozowano przypadki dwóch różnych typów EBS. Objawy: zmiany są hiperkeratotyczne, pęcherzowe, czasem pęcherze są krwotoczne, niekiedy tworzą się prosaki, mogą wystąpić zaburzenia pigmentacji (hipo- lub hiperpigmentacja) tak jak w odmianie Dowlinga-Meary, czasem zajęte są paznokcie i błony śluzowe.

Grupa epidermolysis bullosa junctionalis

EB Herlitza

Postać śmiertelna, rzadka, dziedziczona autosomalnie recesywnie, spowodowana mutacją w jednym z genów kodujących trzy polipeptydy lamininy 5: α-3 (gen LAMA3), β-3 (gen LAMB3), albo γ-2 (gen LAMC2). Obraz kliniczny: występowanie licznych pęcherzy, które łatwo pękają, pozostawiając rozległe nadżerki w obrębie całej skóry i błon śluzowych, również dróg oddechowych (już wewnątrzmacicznie następuje tworzenie pęcherzy i nadżerek, tak że dziecko rodzi się z rozległymi ubytkami naskórka). Ręce i stopy są zwykle stosunkowo najmniej dotknięte przez proces chorobowy. Nigdy nie występuje bliznowacenie, syndaktylia, nie tworzą się prosaki. W wieku około 6 miesięcy wokół ust bądź nosa tworzy się patognomoniczny, niegojący się strup.

EB z atrezją odźwiernika

Bardzo rzadka choroba, dziedziczona autosomalnie recesywnie, spowodowana mutacją w genach ITGB4 i ITGA6, która skutkuje obniżoną ekspresją kodowanych przez te geny α6 i (lub) β4 integryny. Objawy: zmianom skórnym z reguły towarzyszy wrodzona atrezja odźwiernika (rzadziej atrezja przełyku lub dwunastnicy), dystrofia paznokci i anomalie w zakresie uzębienia, takie jak hipoplazja szkliwa. Tworzenie pęcherzy jest uogólnione, rokowanie bardzo złe, mimo chirurgicznej interwencji; mutacja często jest letalna.

Grupa epidermolysis bullosa dystrophica

EB dystroficzna, postać Pasiniego

Dziedziczona jest w sposób autosomalny dominujący. Obraz kliniczny: pęcherze ustępują z pozostawieniem drobnych, białawych wykwitów grudkowych, umiejscowionych głównie na tułowiu w okolicy krzyżowej, zajęte są śluzówka jamy ustnej i zęby, paznokcie mogą być dystroficzne. W starszym wieku choroba może złagodzić swój przebieg.

EB dystroficzna, postać Cockayne’a-Toureine’a

Dziedziczona jest w sposób autosomalny dominujący. Wykwity głównie na kończynach, śluzówka i zęby zajęte w minimalnym stopniu^.

EB Hallopeau-Siemensa

Podłoże molekularne: mutacja w genie kodującym kolagen typu VII (COL7A1). Objawy: charakterystyczne jest uogólnione tworzenie pęcherzy w momencie urodzenia lub we wczesnym niemowlęctwie, rozległe bliznowacenie, zmiany w obrębie skóry kończyn, pseudosyndaktylia dłoni i stóp, niekiedy są zajęte paznokcie i zęby, śluzówka przełyku (czego skutkiem jest zwężenie przełyku), stenoza cewki moczowej, odbytu, stulejka, bliznowacenie rogówki lub spojówki. W EB Hallopeau-Siemensa wyraźnie zwiększone jest ryzyko wystąpienia raka kolczystokomórkowego skóry; nowotwór rozwija się na podłożu blizn.